Στην ιταλική κοινωνία του Μιλάνου, στις αρχές του 1900, δηλαδή στην εποχή της βιομηχανοποίησης, η πρωτεύουσα του ιταλικού Bορρά γίνεται το τρίτο σημαντικότερο λιμάνι της Ιταλίας, και πιο συγκεκριμένα η περιοχή ονομάζεται Darsena (η ιταλική λέξη darsena σημαίνει στα ελληνικά νεωδόχος, μια ειδική λιμενική εγκατάσταση για την εξυπηρέτηση των πλοίων).
Εκείνη την εποχή ο ρυθμός ανάπτυξης της μεταφοράς και διακίνησης των εμπορευμάτων, διαμέσου των καναλιών των ποταμών – τα ιταλικά Navigli, αυξάνεται όλο και περισσότερο. Λέγοντας Navigli ανατρέχουμε στην ιταλική ιστορία του 1482, όπου ο Ludovico il Moro, ο δούκας του Μιλάνου από το 1494 έως το 1499, όρισε τον Leonardo Da Vinci υπεύθυνο για την ολοκλήρωση του έργου. Κατασκεύασε ένα σύστημα πλοήγησης, δηλαδή δύο μεγάλα κανάλια, τα οποία ξεκινούσαν από το λιμάνι, το ονομαζόμενο Darsena. Τα κανάλια ήταν το Naviglio Grande που ξεκινούσε από το ποτάμι Ticino και το Naviglio Pavese , που εκβάλει στην ιταλική πόλη Pavia και στον ποταμό Po. Τα πρωτότυπα σχέδια του Leonardo Da Vinci βρίσκονται στο μουσείο Dei Navigli.
Το 1800 ο Ναπολέων τελειοποίησε το Naviglio Pavese κι έτσι ολοκλήρωσε το αρχικό σχέδιο πρόσβασης στη θάλασσα. Στην Darsena στο λιμάνι, διακινούνταν μάρμαρα όπως εκείνα για την κατασκευή του ιταλικού καθεδρικού ναού Duomo di Milano. Διακινούνταν επίσης, πέτρες, χαλίκια, άμμος, ξύλα, καθώς επίσης βιομηχανικά και γεωργικά προϊόντα. Δημιούργησαν δηλαδή το υγρό στοιχείο που “έλειπε” από την πόλη. Ανατρέχοντας σε εκείνη την εποχή, οι μυρωδιές στην ατμόσφαιρα ήταν ανάμεικτες, από τρόφιμα (le cibarie), δυσοσμία από τις εκφορτώσεις των εμπορευμάτων, καθώς επίσης κι από τα στάσιμα νερά των Navigli.
Στη Darsena έβλεπε κανείς μία άλλη Ιταλία. Οι εργαζόμενοι στα μαγαζιά των Navigli (i sostrari, i barcaroli) από τη μία μεριά, αχθοφόροι, καροτσέρηδες, μία κατηγορία ανθρώπων που κατοικούσαν σε φτωχικά σπίτια, σε στάβλους, σε αγροτόσπιτα κοντά στα ίδια τα μαγαζιά, ώστε να μπορούν να φυλάσσουν τα εμπορεύματά τους. Η ομιλία αυτών των ανθρώπων και η ιταλική παράδοσή τους, ζωντάνεψε το Bosinate, ένα ιταλικό φιλολογικό είδος με στίχους, το meneghino που ήταν ένας χαρακτήρας του μιλανέζικου θεάτρου και αργότερα έγινε μάσκα της commedia dell’arte. Με το πέρασμα του χρόνου και με την παρουσία των αυτοκινήτων, τα Navigli εγκαταλείφθηκαν και τα νερά ήταν όλο και πιο μολυσμένα από τα απόβλητα των εργοστασίων. Το 1979 ήταν η χρονιά που ταξίδεψε η τελευταία βάρκα στα Navigli. Από τότε, τα νερά των καναλιών ποτίζουν τους αγρούς.
Σήμερα στα Navigli αυτής της ιταλικής πόλης, υπάρχει μια ατμόσφαιρα διαφορετική από την υπόλοιπη πόλη του Μιλάνου. Η καρδιά της διασκέδασης ξεκινάει από τα δύο κανάλια, και συγκεκριμένα από τη Darsena και τον περιφερειακό δρόμο Viale Tibaldi και Viale Cassala. Το Naviglio Grande είναι το πιο φημισμένο, με πολλά μπαράκια με μουσική, που παραμένουν ανοιχτά όλο το βράδυ, μικρά εστιατόρια, παραδοσιακά μαγαζιά με χειροποίητες λιχουδιές της ιταλικής κουζίνας, γραφικά δρομάκια που κοιτάζοντάς τα καταλαβαίνεις τη σημασία της λεπτομέρειας στην αρχιτεκτονική και τον τρόπο ζωής. Τώρα συχνάζουν εκεί πάρα πολλοί καλλιτέχνες.
Μερικά μόνο από τα σημεία ενδιαφέροντος της περιοχής είναι Piazza Sant’ Eustorgio, με το βασιλικό ναό της, η Via Santa Croce, η Ripa di Porta Ticinese, ο δρόμος που πρόσφατα κατατάχθηκε από το περιοδικό των New York Times 12η θέση των διασημότερων δρόμων της Ευρώπης, το Vicolo Lavandai, όπου οι μιλανέζοι έπλεναν τα ρούχα τους. Η περιοχή zona ticinese είναι η πιο μαγευτική χάρη στην πολεοδομία των σπιτιών της.